حضرت مهربان!

خدا می‌داند که به‌ واسطه‌ ضعف ایمان بر سر افراد چه می‌آید. خدا کند ظهور آن حضرت با عافیت مطلقه برای اهل ایمان باشد و زود تحقق پیدا کند. مگر امکان دارد عافیت مطلقه بدون ایمان، طاعت و بندگی انجام گیرد؟! خدا به اهل ایمان توفیق دهد که از فِتَن مُضِله کناره‌گیری کنند.[1]

قرآن کتابی است که تمام نور است، و هادی به‌سوی امام علیه‌السلام. امکان ندارد حجت در میان ما نباشد و مردم بدون امام (علیه‌ السلام) باشند. اگر به آنچه در دسترس ماست (قرآن و عترت) عمل کنیم، انتظار فرج جا دارد.

انتظار ظهور و فرج امام زمان (عجل‌ الله‌ تعالی‌ له الفرج) با اذیت دوستان آن حضرت سازگار نیست. دوستان آن حضرت از هر دو طرف در این جنگ [عراق علیه ایران] چند سال است که از بین می‌روند و او می‌بیند و متأثر می‌شود، ولی به‌ حسب ظاهر دستش بسته است، نمی‌تواند کاری بکند.

اما چقدر حضرت مهربان است به کسانی که اسمش را می‌برند و صدایش می‌زنند و از او استغاثه می‌کنند، از پدر و مادر هم به آنها مهربان‌تر است. اگر ما غافل باشیم و دعا و تضرع نکنیم، و همه این بلاها را ندیده بگیریم و کالعدم حساب کنیم، یا آنها را باید مسلمان به‌حساب نیاوریم و یا خود را! و اگر به آنها ترحم نکنیم، کسی به ما ترحم نخواهد کرد.

خیال می‌کردیم که دعای تعجیل فرج، تعلیق به عدم شقاوت دعاکننده است، ولی چنین نیست؛ زیرا اگر حضرت غائب (علیه‌ السلام) ظهور کند مگر انسان از شقاوت بیرون می‌آید؟! ولی ظهور آن حضرت برای مؤمنین فرج و گشایش خواهد بود. وقتی انسان خودش در آب و گِل فرو رفته باشد، اگر عالَم را آب فرا گیرد، آیا او نجات می‌یابد؟! وقتی حضرت ظهور می‌کند می‌پرسد: این کارِ آشکار را چرا انجام دادی؟ معلوم نیست از کارهای پنهانی جست‌وجو کند.[2]

منابع:

1. در محضر بهجت، ج۱، ص ۱۱۹

2. همان، ج۱، ص