ماجرای لیله المبیت در قرآن کریم

هجرت پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ از مکّه به مدینه
یکی از داستان‎های مهم زندگی پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ ماجرای عظیم هجرت او و یارانش از مکّه به مدینه است، چنان که قرآن در سوره انفال آیه 30، و سوره بقره آیه 207 به این مطلب اشاره کرده است، که خلاصه‎اش چنین است:
هنگامی که مسلمانان در مکّه در فشار و آزار شدید مشرکان قرار گرفتند، پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ، مسلمانان را به هجرت به مدینه دستور داد، مشرکان احساس خطر شدید کردند...

و با خود گفتند: هجرت مسلمانان به مدینه موجب تشکّل آنها در مدینه شده، و در آینده نزدیک، کار را بر ما سخت خواهد کرد. سران آنها در «دار النَّدوَه» مجلس شورای خود اجتماع کردند، و هر کدام در مورد جلوگیری از اسلام و دعوت پیامبر، پیشنهادی نمودند، چنان که در آیه 30 سوره انفال به این توطئه، اشاره شده است.در این زمان بود که ابلیس خود را به شکل یه پیرمرد مسن درآورده و به مجلس وارد شد و پیشنهاد خود را مطرح کرد
سرانجام پیشنهاد ابوجهل تصویب شد، پیشنهاد او این بود که: «از هر قبیله‎ای، یک جوان شجاع به عنوان نماینده انتخاب شود، و همه آن نمایندگان در یک شب، خانه پیامبر را محاصره کنند، و به سوی او حمله کرده و او را در رختخوابش بکشند.»

امام مجتبی علیه السلام و خشمی که فرو نبرد!

در سیره حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام شواهد متعددی وجود دارد که به روشنی حاکی از سیطره تام و تمام وجود نورانی ایشان بر قوّه غضبیه است و شاید برجسته ترین آن، داستان معروف برخورد زننده مرد شامی با امام حسن مجتبی علیه السلام می باشد.

یکی از صفات پسندیده و فضایل اخلاقی مورد تاکید در آیات و روایات، صفت "حِلم" است. گرچه در احادیث متعددی معنای این فضیلت برجسته و ممتاز تبیین شده است، به عنوان مثال در نقلی از امام حسن مجتبی علیه السلام آمده است که شخصی از ایشان درباره معنای حلم پرسید و حضرت در پاسخ فرمودند: «کَظْمُ الْغَیْظِ وَ مِلْکُ النَّفْس» یعنی حلم، فروبردن خشم و تسلط بر خویشتن است.(1) با این حال به نظر می رسد یکی از آسانترین روشهای پی بردن به معنای حقیقی یک لفظ، شناخت ضدّ آن است. جمله ای در زبان اهل علم شایع است که می گویند «تعرف الاشیاء باضدادها» یعنى اشیاء از راه نقطه مخالف و نقطه مقابلشان شناخته مى شوند.

خاطره آیت الله مکارم شیرازی از پیاده روی اربعین

بحمد الله عشق و محبت شیعیان نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) وعلی الخصوص سید الشهدا بسیار زیاد است که نماد آن را در پیاده روی چندین میلیونی روز اربعین براحتی می توان دید و این واقعه می تواند معرف دین مبین اسلام در کل جهان باشد.

خداوند متعال در قرآن می فرماید:

 

لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى شوری/23

بر این رسالت مزدی ازشما، جز دوست داشتن خویشاوندان، نمی خواهم.

 

 حضرت آیت الله مکارم شیرازی نقل می کنند: وقتی در نجف بودیم و درس می خواندیم، طلاب در ایّام خاصی، اربعین یا غیر اربعین، پیاده به کربلا می رفتند که در این میان علما، و مراجع هم بودند البته پیاده روی آن وقت با حالا خیلی فرق داشت.

در یکی از سفرها که پیاده عازم کربلا بودیم، ظهر اطراق کردیم، نصف راه قبل از ظهر و نصف راه را بعد از ظهر در طول سه روز طی می کردیم.

در بین راه، چندتا از جوان های عرب، مال یکی از مضیف ها، آمدند به ما پیشنهاد کردند امشب را اینجا باشید، گفتیم: تازه راه افتادیم، تا شب خیلی وقت است، باید برویم، گفت: علاج ندارد باید بمانید، از او اصرار و از ما انکار، یک وقت دیدیم خنجر کشید که باید پیش ما بمانید! یعنی اینقدر علاقه به زوّار داشتند!

من گفتم قول می دهیم؛ از طرف شما زیارت می کنیم، بنابراین اجازۀ مرخصی ما را بدهید، خلاصه راضی شدند و اجازۀ مرخصی را دادند و حرکت کردیم، خاطرات زیادی از برخوردهایی که آن صاحب مضیف و کارکنان مضیف و برادرشان و فرزندشان داشتند دارم که واقعاً خیلی جالب بود برای ما.


فریاد غربتت دل ما را تمام عمر                          
با کاروان نیزه از این جاده می‌برد

دستی که سلام می دهد!

السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک. علیک منی سلام الله أبداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم، السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین وعلی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

خداوند خواسته است، تا نام حسین زنده باشد «فَاذْکُرُونی‏ أَذْکُرْکُمْ» (بقره، 152) قرآن می‌فرماید: شما یاد من باشید، من هم یاد شماهستم. حسین یاد خدا کرد و خدا هم یاد حسین می‌کند. خدا چگونه یاد حسین می‌کند؟ در شب تاسوعا و عاشورا دربنی آدم ولوله به پا می‌کند. «وَ رَفَعْنا لَکَ ذِکْرَکَ» (انشراح، 4) آن‌ها خیمه‌های امام حسین (علیه السلام) را آتش زدند، کودک و بزرگ را کشتند، تانامی از امام (علیه السلام) نماند. بنی امیه می‌گفت: چرا در اذان می‌گویید «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ» باید تلاش کنیم نام پیغمبر حذف شود

چرا پیاده روی اربعین

این یک نوع ابراز عظمت امام حسین (علیه السلام) است. عیناً در روایات داریم ائمه پیاده از مدینه می رفتند مکّه. امام سجاد (علیه السلام) بیست و پنج سفر شاید با پای پیاده رفت. گاهی مرکب هم همراه خودشان می بردند. به دو فایده؛ یک فایده اگر وسط راه ناچار شوند سوار بشوند، دیگر اینکه بگویند از بی مرکبی نیست که ما پیاده می رویم، مرکب هم داریم و پیاده می رویم، این به احترام امام حسین (علیه السلام) است.

این یک نوع اظهار عظمت و تجلیل از مقام شامخ اباعبدالله (علیه السلام) است. این پیاده رفتن، این دلیل بر این است. و لذا این پیاده رویِ اربعین خیلی در دنیا صدا می کند؛ و تبلیغ خوبی برای عالم تشیّع و عالم اسلام است. یکی از مبلّغ های بسیار خوب است.

برداشت انار از باغ های متین آباد

همه ساله فصل پاییز فصل برداشت انار می باشد وکشاورزان و باغداران زحمت کش روستا حاصل یک سال زحمت خود را از روی درختان جمع آوری می کنند

جلسه شهادت سه ساله امام حسین علیه السلام

در شب شهادت دردانه امام حسین علیه السلام حضرت رقیه سلام الله علیها مراسمی در مسجد چهارده معصوم روستا برگزار گردید در این مراسم که بعد از نماز جماعت مغرب و عشاء برگزار شد ابتدا زیارت عاشورا خوانده شد و بعد از آن حجت السلام خوشبخت سخنرانی نمودند سپس از مداحی آقای براتی استفاده شد و در انتهای جلسه از عزاداران با شام پذیرایی به عمل آمد

معنای ادب درکلام امام حسین (ع)

امام حسین علیه السلام درحدیثی معناى ادب در معارف اسلامی را بیان نمودند.

 سُئِلَ الاِْمامُ الْحُسَیْنُ علیه السلام عَنِ الاَْدَبِ، فَقالَ: هُوَ اَنْ تَخْرُجَ مِنْ بَیْتِکَ، فَلا تُلْقِىَ اَحَداً اِلاّ رَأَیْتَ لَهُ الْفَضْلَ عَلَیْکَ.

از امام حسین علیه السلام معناى ادب را پرسیدند؟ امام علیه السلام فرمود: ادب عبارتست از اینکه وقتى که از خانه خارج مى شوى به هرکسى برخورد مى کنى او را برتر از خود بینى. (یعنى همیشه دیگران را از خود بهتر بینى و احترام آنها را نگهدارى)

 دیوان الامام الحسین علیه السلام، ص99، و موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام، 910.

نامه اعتراضی به امام زمان(عج)

پـاسـخ‌هــای زیبــای مـرجع عــالیـقدر به نـــامه گـــله‌منـدانه یـــک دختــر بــه امــام زمــان علیـه‌السلـام

سؤال: این نامه را به امام زمان می‌نویسم و چون ایشان را نیافتم جواب آن را از شما که نماینده ایشان می‌باشیــد می‌خواهــم:

مـن نمی‌دانـم تو کیستـی. شایـد هـم وجـود نداشتـه باشـی. تـوهّمـی باشـی یـا امّیـــدی کــه در نـاامّیـــدی‌هـــای مطلق، بـه آن پنـــاه می‌بــرم. چون اگــر بـه تـو یـقیــن داشتــم در زندگــــی حقیـــقی‌ام جایگـــــاهی داشتــی.

ای امام عصر، ای سرور من، تو مرا از این نفرت فزاینده به در آور... من دیگر نمی‌توانم به پیش بروم... من از همه چیز متنفّرم... هر چه افزون‌تر می‌دانم نفرتم فزونی می‌یابد... و زندگی و جامعه هم مرا به این نفرت تشویق می‌کند... ای امام عصر! من با جنسیّتم بسیار مشکل دارم... من دختری سرکش و گردن‌فرازم... و دینی که تو را به آن می‌شناسم مرا به عصیان می‌آورد. مرا به سرکشی وا می‌دارد. بی‌تعارف بگویم؟ شرمنده‌ام ولی... نفرتم را فزون می‌کند. همه چیزش نه، فقط برخی چیزهایش... دین تو مانند همه ادیان و مانند همه انسان‌ها به جنسیّت من ظلم می‌کند. مرا تحقیر می‌کند... مرا بنده درجه دو می‌داند.

رساله حقوقی امام سجاد علیه السلام

بخشی از حقوقی که امام چهارم بیان فرمودند
در سیره حقوقی امام سجاد(ع) هیچ پرونده ای انباشته نمی شود
حق کسى که تو علیه او ادّعا دارى این است که اگر تو در ادّعاى خودت حق هستى با نیکویى با وى گفتگو کنى و حق او را انکار نکنى و اگر در ادّعاى خود بر باطل هستى از خداى متعال بیم داشته و...

به مناسبت 25 محرم سالروز شهادت امام سجاد علیه السلام، فرازهایی از رسالۀ الحقوق آن حضرت را ارائه می دهیم.