توشه ای برای آینده

 

«إِنَّا بَلَوْناهُمْ کَما بَلَوْنا أَصْحابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَیَصْرِمُنَّها مُصْبِحینَ وَ لا یَسْتَثْنُونَ فَطافَ عَلَیْها طائِفٌ مِنْ رَبِّکَ وَ هُمْ نائِمُونَ فَأَصْبَحَتْ کَالصَّریمِ»¹

یکی از اصول اساسی ارزش و کرامت انسانی در دین مبین اسلام، احسان و نیکوکاری است. معنای احسان در اسلام دارای معنای وسیعی است که شامل نیکی در گفتار، کردار و حتّی نیّات انسان نیز می شود.

انسانی که باور دارد آنچه در اختیار او است همه جز با لطف و عنایت و خواست خداوند نبوده، و در واقع امانتی است در دستش، بر خود لازم می داند تا آنها را در راه رضایت او مصرف کند و این امانت ها را طبق نظر صاحبش استفاده کند.