مباهله شاهدی بر اصالت تشیع

24ذی الحجة سالروز مباهله و اثبات حقانیت دین مبین اسلام، گرامی باد.

مباهله در لغت به معنای یکدیگر را لعنت و نفرین کردن است^[۱]. در روز مباهله بنا بر این بود که مسلمانان و مسیحیان نجران یکدیگر را نفرین کنند، تا خدا آن طرف که دروغگوست، عذاب کند. از ۵۱ طریق روایت شده‌است و شیعه و سنی معتقدند که محمد پیامبر اسلام، علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام را با خود به میعادگاه برد و مسیحیان نیز وقتی دیدند وی به قدری مطمئن است که تنها نزدیکترین خویشانش را با خود آورده، بیمناک شدند و پذیرفتند که جزیه بپردازند.^{[۲][۳][۴][۵][۶]}

علامه طباطبایی می‌گوید: رسول خدا در مقام امتثال این فرمان از «انفسنا» به غیر از علی و از «نسائنا» به جز فاطمه سلام‌اللّه‌علیها و از «ابنائنا» به جز حسنین (علیهما السلام) را نیاورد، معلوم می‌شود برای کلمه اول به جز علی و برای کلمه دوم به جز فاطمه سلام‌اللّه‌علیها و از سوم به جز حسنین (علیهما السلام) مصداق نیافت و کانه منظور از «ابناء» و «نساء» و «انفس» همان اهل بیت رسول خدا بوده، هم‌چنان‌که در بعضی روایات به این معنا تصریح شده، بعد از آنکه رسول خدا نام‌بردگان را با خود آورد عرضه داشت: «بار الها اینان‌اند اهل بیت من»، چون این عبارت می‌فهماند پروردگارا من به‌جز اینان کسی را نیافتم تا برای مباهله دعوت کنم.»