الکی مثلا من چادری‌ام!

این روزها با رشد چشمگیر استفاده از شبکه‌های مختلف اجتماعی وقوع اتفاقات مختلف هم در این شبکه‌ها افزایش یافته است. ایرانی‌ها هم از این امر مستثنی نیستند و بسیاری از آن‌ها مشتری جدی استفاده از این شبکه‌های اجتماعی هستند و در برخی موارد هم پذیرای اتفاقات آن هستند.
یکی از مسائلی که اخیراً شبکه‌های اجتماعی بستر مناسبی برای ترویج آن قرارگرفته است پدیده نوظهور محجبه های خودنما است. پدیده‌ای که البته قبل از ورود شبکه‌های رنگارنگ اجتماعی به کشور عملاً در برخی از خانواده‌ها واردشده بود.
توجیهات نسل جوان برای کنار گذاشتن چادر
بعد از رواج تفکر مادر چادری و دختر مانتویی، آن‌هم به بهانه تغییر تفکرات نسل جدید نسبت به گذشته، بعضاً شاهد هستیم برخی از فرزندان خانواده‌ها به علل مختلف در کنار چادر از خود ظاهری ترسیم می‌کنند که عملاً همه معیارهای یک حجاب برتر را زیر سؤال می‌برند طوری که آن چادر می‌تواند به‌جای تأثیر مثبت از تأثیرات کاملاً منفی برخوردار باشد.

بی حجابی در ایران

یکی از ثمرات هجوم غرب به ایران همین تغییر لباس و رواج برهنگی در میان قشرهایی از جامعه بوده است و از آن در رژیم طاغوت تحت عنوان «کشف حجاب» و در این اواخر «رفع حجاب» یاد می شد و در حقیقت چیزی جز مبارزه با پوشش اسلامی و ترویج لباس غربی نبود. اجرای این برنامه محتاج دو شرط بود: نخست یک زمینه فرهنگی و اجتماعی برای پذیرش لباس غربی و دوم یک عامل اجرا که زور داشته باشد و به اسلام اعتقاد نداشته باشد. عامل دوم رضاخان، مأمور و سرسپرده دولت استعمارگر انگلیس بود که وظیفه داشت «ایران را هر چه زودتر از حضیض ذلت به اوج عزت برساند و از گمراهی به شاهراه ترقی هدایت نماید!» و در پی اجرای همین مأموریت موظف بود به زور لباس مردان را متحدالشکل کند و بر سر همه آنها کلاه پهلوی بگذارد و چادر را نیز از سر زنان بردارد. اما شرط اول، یعنی زمینه فرهنگی و اجتماعی پذیرش لباس غربی را، غربزده ها تامین کردند. آنان اسلام را نمی شناختند و به غرب خوشبینی مطلق داشتند. بیگانه با خویش و چشم بسته، دلبسته بیگانه بودند. در واقع این قشر معدود همان قشری بودند که قبل از فرو رفتن در لباس غربی و قبل از به دست گرفتن پرچم فرهنگ غرب، آن فرهنگ را پذیرفته بودند و تغییر لباس، آخرین و بیرونی ترین پوسته ای بود که در وجود آنها تغییر می کرد. این امر به ظاهر کم اهمیت تنها در جامعه ما اتفاق نیفتاد، در همه مشرق زمین، بسیاری از مردم به دنبال تسلیم در برابر فرهنگ غرب، جامه غربی به تن کردند. در لباس مردان -که خود البته غربی است- کراوات ظاهرا قطعه کوچک کم اهمیتی است، اما قبول آن در مشرق زمین در حقیقت نشانه یک تحول عظیم فرهنگی است. اگر پذیرش لباس غربی نتیجه سلطه فرهنگی غرب و خود باختگی شرق نیست چرا تاکنون دیده نشده است که حتی یک نمونه از خصوصیات لباس شرقی در مغرب زمین پذیرفته شود و رواج یابد؟ ساده انگاشتن این مسائل نشانه ساده لوحی است.