قربان کرمت آقا جان

ابن‌شیبه حرّانی در تحف العقول می‌نویسد: مردی از انصار، به حضور امام حسین علیه السّلام رسید و اظهار حاجت نمود. امام به او فرمود: « ای برادر انصاری، آبروی خود را برای بیان نیازت مریز و آنچه را می‌خواهی در رقعه‌ای بنویس و به من تسلیم کن. انشاء‌الله من تمام خواسته تو را برخواهم آورد و تو خشنود خواهی شد.» مرد انصاری نوشت:« ای اباعبدالله!: من مبلغ پانصد دینار به فلان کس بدهکارم و او پیوسته از من مطالبه می‌کند. اگر ممکن است شما از او بخواهد به من مهلت دهد تا قدری توانایی مالی بیابم و سپس آن را پبردازم.» امام علیه السّلام به محض خواندن نامه داخل خانه شدند و کیسه‌ای پول حاوی هزار دینار برداشته، به وی دادند و فرمودند:« پانصد دینار آن برای پرداخت بدهی و پانصد دینار دیگر برای اداره معیشت. ای برادر انصاری، هیچ گاه حاجت خود را جز برای سه نفر اظهار منما: انسان دیندار، جوانمرد و کسی که دارای شخصیت خانوادگی باشد. امّا فرد دیندار به خاطر دینش خواسته تو را برآورده می‌سازد؛ امّا انسان جوانمرد از مرادانگیش شرم می‌کند که تو را بی‌جواب بگذارد و و امّا کسی که شخصیت خانوادگی دارد، می‌داند که تو از روی رغبت، آبروی خود را برای اظهار نیاز از دست نمی‌دهی، لذا آبروی تو را حفظ می‌کند و نیاز تو را برطرف می‌نماید.» کرامات امام حسین علیه السلام ص 66الی 67