دست های رو به آسمان

خدایـــا! من همانـــم که گــــاه خنــدانم، و گـــــاهی گریــــــان.

گــــاه شـــــکرگـــــــزارم، و گــــــاهی درحـال گــــله کـــــــــردن.

گــــــــــاه بنده ی تـــــوأم، و گــــــــــاهی بنــده ی خـــــویش!
خدای همیشگی ام! من مبتلا به گاه و بی گاه های همواره ام،

بیماری نامتعادل که همیشه به نسخه طبیب خویش عمل نمی کند!

اسیر خویشتنم؛ و گاه و بی گاه های اسارت گونه ام مرا در برگرفته است...

                             معبود آزاده ام!

بندهای گاه ها و بی گاه های زندان تنم را... از هم جدا کن!

مرا به آغوش خویش دعوت کن! که تشنه ترینم به آن...
تمام این گاه و بی گاه های مدامم را، ببخش...

به حق خدایی همیشه پایدارت!

خطا از من است، می دانم

از من که سالهاست گفته ام " ایاک نعبد"

امــــــــــــــــــــــــــا

به دیگران هم دلسپرده ام...

از من که سالهاست گفته ام " ایاک نستعین"

امــــــــــــــــــــــــا

به دیگران هم تکیه کرده ام

امــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

رهایم نکن

بیش از همیشه دلتنگم

به اندازه ی تمام روزهای نبودنم...

خداوندا

دل به تو سپرده ام

مرا به حال خود وامگذار...