فرازی از مناجات شعبانیه

ســـه نقـــطه کلیـــــدی در یــــک فـقـره کــــــوتـاه منـــــاجـات شریــــف شعبانیـــــه: إِلَهـــی هَــب لــــی قَلبـــــاً یُدنیـــــهِ مِنــــکَ شَـــــوقُهُ و لِسانــــاً یُرفَــــعُ إِلَیــــکَ صِـــــدقُهُ و نَظَـــراً یُقَرِّبُـــــــهُ مِنــــــکَ حَقُّـــــهُ.

[خدای من] به من عطـا کن دلی که شـوق، او را به تـو نزدیک کند. آلودگی ما به مادیات وگناه این شـوق را در دل می‌میراند، اُنس ما با قـرآن، دعـا، نوافـل و درست به‌جا آوردن فرائـض این شـوق را در دل برمی‌انگیزد. زبانِ صادق، سخن باصداقت حرفی که در آن شائبه‌ای از مادّیت و خودخواهی و هواپرستی نباشد، این سخنی است که به سمت خدا بالا می‌رود. نگاهِ حقیقت‌آمیز؛ نگاهِ حقانی به مسائل، نه نگاهِ جانب دارانه، هوس گرانه و کاسب کارانه. مسائل را با نگاه طرفداری از حق، دنباله‌ حق بودن، با این نظر نگاه کنیم. آن‌وقت این نگاه به خدا نزدیک می شود.                                          رهبر انقلاب ۱۳۹۴/۰۳/۰۶